Święte wieczory

Chciałabym dziś napisać o pięknej tradycji  świętych wieczorów. Jako dziecko nie przywiązywałam do niej zbyt wiele uwagi choć babcia Ola, osoba niesamowitej pracowitości i energii była tej tradycji bardzo wierna. Teraz dopiero sama rozumiem jej głęboki sens. Po całym galimatiasie związanym z przygotowaniem tych naszych przepięknych acz pracowitych świąt Bożego Narodzenia jesteśmy po ludzku zmęczeni. A tu na szczęście jadła świątecznego jeszcze dostatek, dom wysprzątany i ozdobiony, dzieci z mnóstwem nowych zabawek i na dodatek naprzytulane - jakieś spokojniejsze. Można więc tak jak dawniej celebrować święte wieczory.

Historia o Bożym Narodzeniu

źródło:https://pl.pinterest.com/pin/547257792198753776/

Niech piękna opowieść o Bożym Narodzeniu pozostanie w naszych sercach przez cały rok.

Islandzkie trolle i czego można się po nich spodziewać

http://www.iceland.is/the-big-picture/news/celebrating-christmas-with-13-trolls/7916/

Na trzynaście dni przed Bożym Narodzeniem zaczyna się na Islandii prawdziwa inwazja trolli. Kiedyś postrach nie tylko dzieci, dziś przeobraziły się w sympatyczne skrzaty z charakterem, czasami tylko odrobinę złośliwe. 

Islandzka Gryla kontra

Topielce, Muma i Baba Jaga 

źródło: http://villains.wikia.com/wiki/Gr%C3%BDla

Zgodnie z obietnicą po islandzkiej wyprawie chcę przedstawić  niesamowitą postać - ogrzycę Grylę. 

Ta sympatyczna pani z obrazka ta naprawdę niezłe "ziółko". Jej przysmakiem jest potrawka z nieposłusznych, pyskatych i leniwych dzieci. Całe stulecia była  pomocą i często tzw. prawą ręką umęczonych rodziców podobnie jak u nas Baba Jaga, Topielce czy Muma, którą straszony był mój młodszy, nie zawsze kiedyś grzeczny braciszek. Dzisiaj w czasach poprawności politycznej, bezstresowego wychowania i licznych teorii psychologicznych mówiących o szkodliwości straszenia dzieci coraz rzadziej wykorzystuje się te barwne postaci.

The Twelve Days of Christmas

The song - The Twelve Days of Christmas is an English Christmas carol, which my students love and we always start singing it twelve days before Christmas. In fact the song says about twelve days of celebrating Christmas from 25th December till Epiphany on 6th January.

Dzikie gęsi czyli opowieść adwentowa 

Gdzieś, w maleńkiej wiosce żył sobie wraz z rodziną człowiek, który w przeciwieństwie do swojej pobożnej żony, wszem i wobec obnosił się ze swoimi agnostycznymi poglądami. Często drwił sobie z małżonki i jej wiary.

Bajka o wężu czyli jak kąsać, żeby było dobrze

źródło:http://www.imgrum.org/media

W pewnej hinduskiej wiosce żył niezwykle jadowity wąż. Siał postrach w całej okolicy.  Miał zwyczaj kąsać i atakować każdego kto się do niego zbliżał. Wszystkich terroryzował swym sykiem.

Mieszkańcy wioski nie wiedząc co począć poprosili pewnego wędrownego sadhu o interwencję. Święty mędrzec poszedł do węża i przemawiał do niego długo i cierpliwie, prosząc  łagodnie aby zostawił tych biednych ludzi w spokoju. Przekonywał, że przecież nie są oni ani jego pożywieniem,   ani mu nie zagrażają.

Wino - przekleństwo czy błogosławieństwo

W zbiorach midraszy czyli żydowskich przypowieści znalazłam taką  opowieść - prawdziwą perełkę. Jest ona tak obrazowa i przemawia do wyobraźni, że warto  ją przypomnieć ku przestrodze jak ważny jest tzw życiowy umiar.

Patriotyzm dla mnie

Źródło:http://pytamy.pl/title,dlaczego-polska

W czasach PRL-u, miałam fantastycznego nauczyciela historii. Nazywał się Ryszard Boryszewski i był jednocześnie zastępcą dyrektora mojej super Szkoły Podstawowej nr 4 w Łomży. Do dziś jest on dla mnie wzorem nauczyciela. Pewnie dziś w czasach, gdy znowu panuje moda na czarno – białe postrzeganie przypięto by mu jakąś łatkę aparatczyka partyjnego, skoro był na kierowniczym stanowisku w oświacie.

The good king

 Once upon the time in the Kingdom of Ireland, there was an old good king. He had three sons.  Unfortunatelly, his country wasn’t in a good condition. The crops failed year by year and people were starving. The same was with the old king. He was dying and as it is said he was on his death bed.

Knowing that he called his three sons. He knew that it was the time to decide who will be the next king. 

Opowieść na Zaduszki czyli stara rosyjska bajka o cebuli

Pewnego dnia zmarła kobieta, która przez całe swoje życie nienawidziła wszystkich dokoła. Jej zatroskany anioł stróż, nie bardzo wiedział jak jej pomóc. Co gorsza diabły, nie czekając nawet na sąd ostateczny, porwały ją i wrzuciły do jeziora ognistego. Trafiały tam wszystkie dusze oczekujące na piekło. 

The Story of Jack O’Lantern

Once upon the time on the edge of a huge forest there was a little village. People who lived there were gentle and kind to each other but very poor.

 The Stone Cutter 

There was once a stone cutter who was dissatisfied with himself and with his position in life. 

Straszyć czy nie straszyć opowieściami nie z tej ziemi

 Sama będąc dzieckiem uwielbiałam  opowieści o duchach. Potrafiłam słuchać tych samych rodzinnych historii dziesiątki razy i za każdym razem czuć ten przyjemny dreszczyk.

Islandia - nic dziwnego, że mieszkają tam elfy 

Nasza wyprawa na Islandię była szalona i spontaniczna jak życie osiemnastolatka. 

Kurz czyli nie dajmy się zwieść perfekcyjnym paniom domu

 Super tekst znalazłam w angielskim internecie:

'A house becomes a home when you can write 'I love you' on the furniture.'

I dalej, praktyczna porada, że warstwa kurzu chroni drewno.

Celowo piszę to wczesnym sobotnim popołudniem co by uchronić niestety już nie siebie. Jestem już po porządkach i nie znajdę miejsca na napis: I love You na  parapecie. 

Ale za to krótki wiersz biały w stylu anglosaskim:

Życie jest krótkie, więc ciesz się nim !

Odkurzaj jeśli musisz, ale ...

Dust if you must,

But the world's out there with the sun in your eyes

,

The wind in your hair, a flutter of snow, a shower of rain.

This day will not come around, again.

Dust if you must ,

But bear in mind, old age will come and it's not kind.

/Hi, hi, hi – komentarz polski/

. .

And when you go - and go you must -

you, yourself will make more dust!

Share this with all the wonderful friends in your life.

No właśnie dzielę się z Wami Kochani i lecę na imprezkę do mojej siostry.

Dziadek Franek

Dziś  imieniny Franciszka. Imię to kojarzy mi się z moim wielkiej cierpliwości i "oazą spokoju" dziadkiem. 

Nigdy nie zapomnę naszych eksperymentów związanych z chrapaniem Dziadka Franka. Mogłyśmy gwizdać, ciągać go za nos. A świętej cierpliwości Dziadek tylko łagodnie nas upominał i przewracał się na drugi bok. Chociaż teraz wiem, że mógł być bardzo zmęczony. Do dziś pamiętam jego powykrzywiane od pracy dłonie, obwijające nam w gazety jajka prosto od kurek, gdy na czas nieobecności Babci musiał na pół roku przejąć wszystkie jej obowiązki.

Z bardzo wczesnego dzieciństwa mam mgliste wspomnienie, jak wracając z sianokosów na wozie pełnym siana i dzieci, nagle poniosły  konie i wszyscy wylądowaliśmy w rowie. Dopiero po latach zdałam sobie sprawę jak było to niebezpieczne.  

Dziadek choć raczej małomówny, potrafił jednak nas od czasu do czasu zaskoczyć jakąś mrożącą krew w żyłach opowieścią, najczęściej o duchach. Najlepiej pamiętam historię o dwóch kolegach, którzy umówili się, że który pierwszy umrze ten przyjdzie i powie czy jest rzeczywiście życie pozagrobowe czy nie. Pewnego wieczora jednego z nich obudziło głośne ujadanie psa za stodołą. Myśląc, że to złodzieje chwycił siekierę i wyszedł pogonić nieproszonych gości. Okazało się, że był to przyjaciel z wieścią, że życie po drugiej stronie jest i z pretensjami, że szczuty jest psem i witany siekierą. Oczywiście następnego dnia okazało się, że kolega umarł tej nocy.

Inna opowieść dotyczyła bożonarodzeniowej nocy. Zawsze po wigilii dziadek szedł do obory i stajni  z opłatkiem do swoich koni i krów. Zapewniał, że tej nocy zwierzęta naprawdę mówią ludzkim głosem, ale jednocześnie przestrzegał, aby przypadkiem nie podsłuchiwać. Podobno, kiedyś pewien ciekawy gospodarz przyczaił się by posłuchać tej mowy i znaleziono go  następnego ranka, niestety, nieżywego. Mimo tej opowiastki co roku w wigilię planowaliśmy noc w oborze i już w samym planowaniu było tyle ekscytacji, że na szczęście na tym się nasza wyprawa kończyła. 

Nigdy nie słyszałam, aby dziadek z babcią się kłócili, ale na pewno święci nie byli i nieporozumienia musiały być. Po takiej cichej  awanturce, dziadek rozpoczynał swoje gniewy i przechodził na strajk głodowy. Ostentacyjnie odmawiał obiadu i pozostawał o chlebie i mleku.

Babcia, kiedyś już po śmierci dziadka opowiadała mi, że dziadek nigdy nie nazywał jej po imieniu. Musiało jej być z tego powodu trochę przykro, ale przypominaliśmy jej wtedy dziadka śpiewy pod tak zwanym wpływem: „Piorun strzelił w brzezinę / Olcia (imię babci) rączki złożyła  / Ratuj Franuś bo ginę”. Dziadek każdy taki alkoholowy eksces okupywał migrenami. Jednym słowem nie miał głowy do picia i zawsze pełen empatii opowiadał inna nieziemską historyjkę. Otóż, tej samej nocy zmarło dwóch mężczyzn: pijak i zawsze szanujący swe zdrowie abstynent. U wrót nieba Św. Piotr z honorami przepuścił pierwszego pijaka. Pełen pretensji szanowany obywatel zaczął się awanturować. Święty Piotr miał łagodzić i tłumaczyć jak ciężkie musiało być życie ochlajtusa, że musiał wspomagać się gorzką trucizną.

Ciekawa historia łączy się z urodzinami dziadka Franka. Otóż, prababcia Aleksandra miała problemy z donoszeniem ciąży, i jak to mówiono dzieci jej się nie chowały (troje  zmarło w niemowlęctwie). Zrozpaczona udała się do kościoła Ojców Kapucynów i obiecała, że następne, które się urodzi będzie miało na imię Franciszek lub Franciszka i będzie chodzić w habicie z kapturem i przepasanym  sznurem. Tak też się stało. Dziadek Franek podobno jako dziecko doznał wielu przykrości od rówieśników w związku ze swoim oryginalnym strojem. A prababcia   miała jeszcze czterech synów i dwie córki- moich wspaniałych stryjków: Olka, Mietka, Mańka i Heńka  i cudowne ciocie: Hanię i Jadzię.      

Michałki czyli anielskie święto

Po raz pierwszy usłyszałam o anielskim święcie od swojej babci w czasie wspólnego kopania ziemniaków. Miałam wtedy około czternastu lat i przeżywałam dziwny okres w swoim życiu, gdy to wolałam iść na wykopki niż na szkolną dyskotekę. Musiał być wczesny październik, gdyż babcia stwierdziła, że w zeszłym roku na Michałki wszystko już było wykopane. Mnie od tamtej pory święto trzech Archaniołów- Michała, Rafała i Gabriela kojarzy się z zapachem rozoranej ziemi, ciszą na polu przerywaną od czasu do czasu świergotem zbierających się na coś ptaszków, niskim już, ale jeszcze grzejącym słońcem  i oczywiście wozem pełnym świeżo wykopanych ziemniaków. Są to moje jedne z najpiękniejszych wspomnień. Może dlatego, że czułam się wtedy bardzo bezpiecznie, radośnie wracając  na wozie pełnym ziemniaków z kochanymi osobami. Wiedziałam, że zima niestraszna-ziemniaki są. 

Old wives stories czyli  zabobony

źródło: https://pl.pinterest.com

Zdecydowanie nazwa angielska przemawia do mnie bardziej-brzmi po prostu lepiej. Ze zgrozą zauważam, że powoli wkraczam w etap, no powiedzmy starszej żony (27-letni staż małżeński) i z każdym dniem przypomina mi się coraz więcej rodzinnych powiedzonek z gatunki tzw. mądrości życiowych.
Dotyczą one praktycznie każdej dziedziny życia i czasami są bardzo intrygujące.

Skąd się wzięły grzyby w lesie ?
Grzyby to polska specjalność. Wielu obcokrajowców uważa ich jedzenie za sport ekstremalny grożący życiu. My natomiast nie potrafimy wyobrazić sobie jesieni bez grzybobrania.

http://www.tapeciarnia.pl

Na temat powstania grzybów istnieje wiele mitów i legend. Większość z nich wiąże się z postacią Chrystusa i św. Piotra. Według jednej z legend podczas ich wędrówki po ziemi głodni zatrzymali się w ubogim gospodarstwie. Gospodyni nie mając czym ich ugościć dała im jedynie podpłomyk na drogę.

W czasie wędrówki po lesie, św. Piotr idąc za Jezusem, ułamał kawałek i zaczął żuć, myśląc, że jego mistrz nie widzi. Chrystus chcąc pokazać, iż jest wszechwiedzący zawołał: „Piotrze!„. Św. Piotr szybko wypluł placek. I tak kilka razy łakomy Piotr podgryzał w ukryciu zapasy. Za kolejnym razem Jezus odwrócił się i rzekł: „Zgrzeszyłeś Piotrze, bo myślałeś, że ja nie wiem wszystkiego„. Św. Piotr błagając o przebaczenie upadł do stóp. Jezus odpuścił mu grzechy, ale żeby chleb się nie zmarnował, zamienił go w grzyby. 

Dlatego też na wsiach uważano, że grzybobranie można rozpocząć po 29 czerwca, czyli po święcie Piotra i Pawła, a w kulturze ludowej grzyby trujące nazywano przekleństwem św. Piotra lub łzami Matki Boskiej. I chociaż specjalnie przygotowana mikstura z muchomora była doskonałym środkiem zwalczającym insekty, to niestety, te najbardziej trujące , wykorzystywane były często przez jędzowate żony i okrutników mężów do wiadomych celów. Niektóre z nich, jak na przykład trufle czy smardze, były natomiast uważane za naturalne afrodyzjaki, pomocne w zabiegach miłosnych. 

Wybierając się do lasu trzeba było założyć znoszone ubranie, a nożyk trzymać w ukryciu, aby grzyby się nie wystraszyły. Grzyby trujące należało pozostawić w nienaruszonym stanie, nie wolno było ich niszczyć, wierzono bowiem, że mogą przekazać jad na dobre grzyby. Chodzono zazwyczaj w pojedynkę, ponieważ rozmowy z kompanem mogłyby odstraszyć grzyby, które podobno mogą chować się na dźwięk ludzkiego głosu. 

Grzyby rosną w lesie, w miejscach, które były uważane za groźne i niezbadane. Dlatego wiele gatunków nosi takie nazwy jak: szatan, czy kozie rożki. Jak wiadomo rosną one w nocy, a noc zawsze utożsamiana była ze śmiercią i światem podziemnym. Warto przypomnieć, iż w Wigilię spożywa się grzyby, ponieważ według wierzeń, w tym dniu odwiedzają nas duchy zmarłych przodków. 

Mam nadzieję, że tych kilka niesamowitych historii o grzybach nie odstraszy nikogo od wyprawy do lasu. Pamiętajmy jednak sukces gwarantuje: brak nożyka (wytrawni grzybiarze wiedzą, że grzyby się wykręca), znoszony outfit i boska cisza.

Uwaga! Znowu pada! Będą grzyby i grzybowe łowy!

Darz bór!  

Opowieść o mądrym  mnichu i o ćwiczeniu uważności

źródło:http://www.tapeciarnia.pl/

W dalekim biednym królestwie panował władca, który był  zapatrzonym  w siebie egoistą.

Lubił  objeżdżać swoje włości i zadawać poddanym trzy pytania. Obywatele uczyli się odpowiadać na nie już od kołyski. Król, więc w swej pysze, słuchał zawsze tych samych, jedyne słusznych odpowiedzi i to utwierdzało go w niezachwianym przekonaniu o jego mocy i chwale.

Motyl w naszych rękach

Na początek roku szkolnego opowieść, którą uwielbiają moi uczniowie, a ja również czerpię niesamowitą przyjemność przekazując ją kolejnym rocznikom. Usłyszałam tą historię dawno temu na warsztatach ze storytelling’u w Canterbury.

źródło:  http://www.tapeciarnia.pl

Oto jej polska wersja. Dawno, dawno temu żył sobie człowiek, który miał dwie fantastyczne córki: mądre, miłe i piękne. Dziewczynki chowały się zdrowo, a ojciec nie miał z nimi żadnego kłopotu do momentu, gdy córki weszły w wiek nastoletni. Zaczęły się dyskusje, bunt i ciągła krytyka ojca. Dziewczęta były bardzo inteligentne, a ich ulubioną rozrywką zaczęło być podważanie autorytetu rodzica przez zadawanie mu podchwytliwych pytań. Umęczony postanowił wysłać córki do szkoły prowadzonej przez starego nauczyciela, który był znany ze swej ogromnej mądrości i cierpliwości.

Stoicyzm - czy to się opłaca czyli jak przetrwać burze - dwie historie ku refleksji ;)

źródło:www.tapety-tablet.com/

Stoicyzm najczęściej kojarzy nam się z biernością, a czasami nawet z apatią. Nic bardziej mylnego. Starożytni stoicy uważali, że światem kieruje pewna rozumna siła i często nie mamy wpływu na zatrzymanie biegu rzeczy. W obliczu szalejącej burzy czy innej klęski lub życiowego nieszczęścia często jesteśmy bezradni.

Mówiąc krótko nie warto się miotać, poddawać emocjom czy szukać winnych. Według filozofii stoickiej musimy pogodzić się ze światem co jednak nie oznacza rezygnacji z działania.

I tu posłużę się historią o sterniku w czasie burzy. Nie poddaje się on lękom przed wiatrem i grzmotami, nie denerwuje się na innych żeglarzy i nie wyklina ich brawurowego i niebezpieczne zachowania. Skupiony, spokojnie  analizuje i reaguje  na zmieniające się warunki by w końcu bezpiecznie zacumować w porcie. Podczas akcji nie myśli, że działanie jego może budzić podziw, nie traci też czasu na strach przed porażką. Wie, że nie może wstrzymać burzy, ale po prostu robi to co należy.

Człowiek z książką czyli co robić, aby czuć się spełnionym i szczęśliwym. 

źródło:http://favim.com/image/

Był raz sobie człowiek, który bardzo chciał mieć pewną książkę. Zobaczył ją na wystawie w księgarni. Była wyjątkowo piękna. Taka, którą rzadko się spotyka. Człowiek nie mógł jej kupić tak po prostu, od razu, bo była zbyt droga. Musiał wiele dni pracować i odkładać , aby wreszcie ją mieć.

I w końcu przyszedł ten dzień … i kupił to o czym tak marzył. Był szczęśliwy, że w końcu ją zdobył. 

Jakiś czas później odwiedził go przyjaciel. Zastał go siedzącego przygaszonego z piękną książką leżącą na stole.

— O, widzę, że masz nareszcie tę książkę, której tak pragnąłeś, ale dlaczego jesteś taki ponury? – zapytał. 

— Smutno mi – odparł . — To prawda, że marzyłem o niej (spojrzał na książkę), ale im dłużej jej się przyglądam, tym coraz bardziej mi smutno i jeszcze bardziej mi czegoś brakuje…

— Przecież ją w końcu masz  – O to ci przecież chodziło?!

— Nie wiem – zdawały się odpowiadać jego  oczy.

Przyjaciel przyjrzał mu się uważnie. Przyjrzał się przepięknej książce, którą trzymał w dłoniach  i w końcu zapytał:

— Masz super książkę – dlaczego nie zaczniesz jej  po prostu czytać?

Człowiek otworzył książkę. Spojrzał do środka, a w jego oczach pojawiły się łzy:

— Nikt nie nauczył mnie czytać – powiedział.

Morał: Uczmy się dostrzegać i cieszyć z tego co osiągnęliśmy, nawet z tych małych rzeczy bo jak mówią słowa popularnej piosenki "wzór na szczęście w nich zapisany jest". 
Czy ktoś zna jakiegoś dobrego nauczyciela, bo ja tak. Polecam mojego kota Chico. Jest królem domu i mruczy z zadowolenia jak traktor przy byle okazji. Wystarczy na przykład podrapać go za uchem ;)

Przedziwna historia o dwóch siostrach czyli śląska Balladyna

Każdy ma jakąś bajkę z dzieciństwa, która z bliżej niewiadomych powodów zapadła mu w pamięci. Ta śląska powiarka Gustawa Morcinka jest  bajką, której daleko do politycznej poprawności współczesnych opowieści dla dzieci. Oto moje opracowanie historii, którą kiedyś czytała nam mama.    

Były raz dwie siostry. Tej starszej było na imię Placyda, a ta druga młodsza, nazywała się Stazyjka. Placyda była piękna, lecz Stazyjka  według  Placydy była jeszcze piękniejsza. Placyda miała czarne włosy, czarne oczy, różane policzki i była ponura. Gdy szła ścieżką przez las wszystkie ptaki milkły. Jedynie gawrony darły się i krakały bardzo szpetnie. A gdy szła przez ogród lub łąkę kwiaty mdlały i więdły.

- Czemu siostrzyczko jesteś taka ponura? –pytała nieraz Stazyjka

- Daj mi spokój ty małpo zielona ! – odburkiwała Placyda

A trzeba wiedzieć, że Stazyjka nie była wcale podobna do zielonej małpy.

Tymczasem w dalekim kraju mieszkał królewicz o imieniu Janek. Ojciec jego , król Szłapeta III, miał z nim sto kłopotów bo Jankowi nie podobała się żadna księżniczka. Jedna była zezowata, inna kulawa, trzecia garbata, czwarta się jąkała, piąta była skąpa, szósta gadatliwa, siódma chrapała, ósma nie umiała do trzech zliczyć, dziewiąta znowu wszystkie rozumy pozjadała.

Cóż było robić nadworny astrolog  spojrzał w gwiazdy i tam odnalazł na niebie bliźniaczą gwiazdę królewicza - gwiazdę Stazyjki. Janek wyruszył na jej poszukiwanie.

Jechał, jechał i jechał i próżno się o Stazyjkę dopytywał. Dopiero za dziewiątą górą spotkał  pustelnika z długą białą brodą, który świetnie dogadywał się ze srokami plotkarkami i obiecał wysłać je na zwiady. Sroki gdy wróciły gadały jedna przez drugą, że to i tamto, że to okropnie daleko, że na drodze czai się szpetny smok, że w lesie siedzi dwunastu rozbójników, że trzeba przepłynąć wielkie morze, lecz w tym morzy jest olbrzymi wieloryb- ten sam co połknął Jonasza i tylko czeka na następnego śmiałka.

 Królewicza jednak to nie przestraszyło zwłaszcza, że dowiedział się, że iść warto bo za morzem w nędznej chałupinie pod lasem mieszkają dwie siostry Placyda i Stazyjka. I że ta Placyda wymyśla Stazyjce od zielonej małpy i obiecuje jej oczy wydrapać, Stazyka zaś uśmiecha się i na każde słowo Placydy odpowiada dobrym słowem i uśmiechem.

Sroki objaśniły Jankowi drogę, skrzecząc, że ma iść prosto, cały czas za własnym nosem, a smokowi, rozbójnikom i wielorybowi ma mówić, że szuka Stazyjki. Zapewniały, że wszystko będzie dobrze, musi się tylko strzec zdrady.

Janek podziękował pustelnikowi i srokom i pojechał prosto za nosem. I znów jechał z miesiąc cały, aż dotarł do krainy smoka. Królewicz choć widział już mnóstwo smoków, lecz takiego brzydala z łbem ropuchy i kaczymi stopami jeszcze nie spotkał. Jednym słowem straszydło na wróble, a nie smok. Smok zjadłby od razu Janka na śniadanie, ale udało mu się na szczęście wykrztusić, że szuka Stazyjki. I to magiczne imię sprawiło, że smok się rozanielił. Dopytał się czy chodzi mu o tą piękną dziewczynę, która wybiera mu pchły z  grzbietu, a jak się uśmiechnie to niebo się otwiera. Upewniwszy się, że mówią o tej samej osobie, smok kategorycznie nakazał Jankowi jechać szybko, żenić się ze Stazyjką i strzec się Placydy i zdrady.

Królewicz pojechał więc znów prosto za nosem w las. Nie ujechał nawet mili, gdy zza krzaków wyskoczyło dwunastu kostropatych, kudłatych i szczerbatych rozbójników z pijackimi nochalami. Janek się trochę zdziwił, bo choć gęby mieli zakazane, to jednak ubrani byli w białe uprasowane koszule, pięknie połatane spodnie, a najstarszy miał nawet krawat pod szyją.

I znów ta sama historia. Ledwie Janek wymówił imię Stazyjki a już wszyscy zaczęli wzdychać, przewracać oczami z zachwytu. Okazało się, że wszyscy kochają się w Stazyjce, której oczy to kawałki nieba, a gdy się uśmiechnie to jakbyś beczkę wina wytrąbił za jednym zamachem. I z anielskimi uśmiechami zaczęli opowiadać dalej Jankowi jak to Stazyjka zabrania im kląć, chlić, jak pierze i łata ich koszule i namawia aby wstąpili do zakonu i klepali pacierze.

Gdy rozbójnicy dowiedzieli się, że Królewicz chce ożenić się ze Stazyjką, zaczęli przestrzegać go przed Placydą –czarownicą, która zamienia  im wino w zwykłą wodę, nasyła na nich robactwo, a ludziom płata jeszcze znacznie gorsze psoty. Kazali Jankowi strzec się zdrady i Placydy.

Po tej miłej dżentelmeńskiej rozmowie Królewicz pojechał dalej prosto za swoim nosem by odszukać Stazyjkę. Zatrzymał się dopiero na brzegu morza i dumał jak przedostać się na drugą stronę. I  niechybnie stałby się obiadem wieloryba gdyby znów w porę nie wymówił  imienia Stazyjki. Okazało się, że uratowała ona wielorybowi życie gdy jej sprytna złośliwa siostra złowiła go na wielką wędę i chciała zasolić w beczce jak śledzia. Gdy wieloryb dowiedział się, że Janek jedzie prosić Stazyjkę o rękę wsadził go na grzbiet i pożeglowali na drugi koniec morza. Tam zostawił Królewicza mówiąc, że do domu Stazyjki ma już niedaleko i by strzegł się zdrady i Placydy.

Janek wskoczył na konia i ruszył prosto za nosem ku białej chatce Stazyjki i jej ponurej złej siostry Placydy, gdzie czerwieniły się malwy, żółciły dziewanny, a w oknie wdzięczyły się ułanki, czyli fuksje. 

Zdziwił się nie na żarty gdy tuż przed domem spotkał witającą go procesję, z kruczowłosą dziewczyną śpiewającą zachrypłym głosem coś o kołaczach i winie. Domyślił się, że to Placyda i osłupiał gdy ta rzuciła mu się na szyję i zaczęła przemowę jak to strasznie pragnie być jego królową, siedzieć na złotym tronie, otruć muchomorami jego ojca Szłapetę III i panować. Opowiedziała, że Stazyjka to latawica, poszła do lasu i przepadła. Może skubie pchły smokowi albo robi pranie rozbójnikom. Janek wpadł do chatki Stazyjki. A tam rzeczywiście znalazł starą matkę, która zalewała się łzami wspominając Stazyjkę, po której ślad zaginął jak poszła z Placydą na maliny.

Królewicz teraz już wszystko zrozumiał. Pociemniało mu w oczach z okrutnej żałości. Złamany na duchu dosiadł swego rumaka, zdał się na jego wolę i płacząc nie zauważył, że w gęstym   lesie zaszedł mu drogę stary drwal z siekierą.

Drwal tknięty litością kazał Jankowi natychmiast przestać beczeć i zapewnił, że Stazyjka żyje, po czym wręczył Królewiczowi siekierę aby drzewa ścinał.

Plan drwala był taki, że on będzie medytował ze srokami jak odzyskać Stazyjkę, a Janek w tym czasie będzie drzewa rąbał i korona mu z głowy nie spadnie, bo on już nie takich królów widział. I tu rozpoczął opowieść jak to zwiedził pół świata i widział jednego króla jak pasł kozy pod swoim zamkiem, drugiego co sam deptał kapustę w beczce, a trzeciego orżnął w karty.

Tak więc biedny Janek odwiesił zbroję i hełm z pawim piórem i całymi dniami walił siekierą i popluwał w dłonie. A co walnął, choć ręce mu puchły i w krzyżu łupało, radował się myślą, że z każdym cięciem przybliża chwilę, w której odzyska Stazyjkę.

Tak tez się stało. Drwal nie próżnował. Wywiedział się, że Placyda zamieniła siostrę w kalinę i kwestią czasu i wytrwałości jest odszukać ten właściwy krzak. Wpadli też na pomysł aby robić fujarki z kalinowych gałęzi. Wierzcie lub nie ale w końcu jedna z fujarek smętnie zanuciła dziewczęcym głosem:

Graj Janeczku graj Bóg ci pomagaj !

Po czym kalina zaszumiała i zamieniła się w śliczną jasnowłosą Stazyjkę.

Co się potem działo trudno opisać. Dość, że drwal beczał ze wzruszenia, a Janek i Stazyjka szeptali uskrzydlone słowa, patrzyli  sobie w oczy i tak im było jakby niebo się otworzyło.

Na drugi dzień wrócili do domu i dali Placydzie piszczałkę, Która wyśpiewała słowa:

Graj siostrzyczko graj Bóg cię pokaraj !

Słysząc to Placyda wezbrała taką złością, że diabli ją wzięli i pękła  jak purchawka.

A potem już było wesele takie jakiego jeszcze na świecie nie było. Najbardziej cieszył się król Szłapeta III i z tej radości wytrąbił siedem beczek wina.

I ja tam byłam miód i wino piłam, a co widziałam i słyszałam wiernie tu opisałam. 

Opracowane na podstawie bajki „Przedziwna historia o dwóch siostrach” ze zbioru

„Przedziwne śląskie powiarki” wyd. przez Nasza Księgarnia 1967

Ku przestrodze: Z wiadomych względów nie czytać siostrom, z których jedna jest brunetką, a druga blondynką. Istnieje możliwość próby identyficji z jedną z bohaterek i późniejszego, choćby w żartach, rzucania wyzwisk typu: "ty Stazyjko jedna" lub "odpuść Placydo".

Jak żyć ;)

Kiedyś dawno, dawno temu znalazłam w sieci tzw. łańcuszek. Z zasady nie przesłałam dalej. Z perspektywy czasu widzę, że niektóre rady są bardzo praktyczne i mogą być inspiracją do dobrych opowieści. Polecam, bez obowiązku: prześlij dalej. 

    

WSKAZÓWKI NA LEPSZE ŻYCIE:

• Dawaj ludziom więcej, niż mogliby się spodziewać i rób to z przyjemnością.
• Naucz się na pamięć swojego ulubionego wiersza.
• Nie wierz we wszystko, co usłyszysz, nie wydawaj wszystkiego, co masz i nie śpij tyle, ile byś pragnął.
• Kiedy mówisz kocham, mów to na serio.
• Kiedy mówisz przykro mi, patrz w oczy rozmówcy.
• Ożeń się nie wcześniej niż po sześciu miesiącach narzeczeństwa.
• Nigdy sobie nie żartuj ze snów innych ludzi.
  

Św.Anna i wróble

Bardzo lubię imię Ania. Noszą je liczne fantastyczne kobiety i dziewczęta, które znam i mogę śmiało powiedzieć cytując klasyka, że wszystkie Anki to fajne dziewczyny.

źródło:https://pl.wikipedia.org/wiki/malowidło z Faras

No cóż, Anna (hebrajskie Hanna-łaska) to jedno z najpopularniejszych imion w Polsce. Było to też imię mamy Maryi i pewnie tylko najstarsi pamiętają, że dawniej dzień św. Anny obchodzono jako Dzień Matki, przekazując sobie opowieść o jej tęsknych modlitwach o dziecko.

A oto i ta historia znana z Protoewangelii Jakuba, apokryfu, który powstał zaledwie sto lat po ewangeliach.

Św. Anna  i wróble

Choć Anna mogła być wzorem dobrej żony, a ich małżeństwo z Joachimem było bardzo szczęśliwe, to jednak przez 20 lat nie doczekali się potomstwa. W kulturze żydowskiej brak dziecka uważany był za hańbę i karę Bożą. Para w pokorze znosiła tą niesławę, tylko w modlitwie przed Bogiem wyjawiając swój smutek. 

Opowieść o wolności - the freedom song

Dzisiaj krótko i na temat czyli opowieść „The freedom song”. Bez tłumaczenia, bo przecież nawet dzieci wiedzą, że freedom to nie wolna chata, tylko coś znacznie innego.

źródło: http://favim.com/image/5182281/

Dawno, dawno temu żył sobie pyszny i hardy myśliwy. Pewnego razu idąc przez las zobaczył przepięknej urody ptaszka z błyszczącym złotym dzióbkiem, zielonymi skrzydełkami i czerwonym ogonkiem. Ptaszek szczęśliwy latał z gałęzi na gałąź i ćwierkał wesoło: „Na-na, na-na-na.”

Opowieść z Camino de Santiago

Dziś rano Facebook zaproponował mi opublikowanie wspomnienia z przed roku, czyli dojście do Santiago.

Pamiętam, przede wszystkim moje uczucie - typowe„feeling bottled” gdy na mszy dla pielgrzymów byliśmy świadkami odpalenia i rozhuśtania ogromnej kadzielnicy. To samo  czuł mój małżonek. Zgodnie stwierdziliśmy, że prawdziwe jest powiedzenie: Caminando es el camino / Sama wędrówka jest drogą

Zygdzig Mig  czyli jak powstają opowieści

Jako początkująca bloggerka w średnim wieku postanowiłam dziś wyjąć  wszystkie swoje zapiski, pamiętniki, kalendarze z opowieściami i olaboga !

Na półmetku akcji mój najmłodszy syn skomentował: No mamo- jest „kontent”...

Rzeczywiście kontent analogowy mam, tylko jak to teraz scyfryzować z głową.

Podświadomość podpowiedziała: Pisz tylko szczerze i z dobrą intencją.

Praktyczna świadomość zmusiła do działania. Postanowiłam uporządkować nazwijmy to archiwum.

Jako osoba roztrzepana, acz w miarę zrównoważona  przypomniałam sobie o pewnym kalendarzu z 2014 roku, który już nie raz miałam wyrzucić na makulaturę, ale jak krawiec  Zygdzig Mig w porę się powstrzymałam.

Skarpety - czyli czy rzeczy mają prawo do nowego życie we dwoje i jak tego dokonać

Obudziłam się dziś rano z myślą, że oto dziś napiszę pierwszego posta na mojego bloga.

Zamierzałam zacząć jakąś opowieścią, w nawiązaniu do zdjęcia w tle czyli: Za siedmioma górami, za siedmioma rzekami..... . I tu jak zwykle samo życie. W drodze do laptopa natknęłam się na górę skarpet. To zajęcie pochłonęło mi co najmniej  pół godziny życia i niestety nie zakończyło się pełnym sukcesem, ale za to głęboką refleksją:

Najfajniejszym skarpetom zawsze dziwnie szybko ginie ta druga od pary.

 Ktoś kto kiedykolwiek segregował pranie wie o czym mówię i rozumie uczucia: złości-jak to możliwe. Jak wiemy złość jest emocją bardzo dobrą i przydatną. Gdybyśmy się nie „wkurzali” regularnie  nie byłoby postępu i najprawdopodobniej dalej bylibyśmy jaskiniowcami.

Przejdźmy jednak do skarpet, a raczej do życiowych skarpetowych porad. Co robić ?

Rada nr 1 – dla leniwych

Zostawić bałagan w skarpetach, wierząc, że zawsze się jakieś dwie znajdą.

Zaleta: Nie marnujesz czasu, zdajesz się na los. Jesteś ufny i zdystansowany.

Wada: W końcu chaos w skarpetach i ich powiększająca się sterta sprawi, że nerwy puszczą. Znając życie problem znalezienia drugiej pary wyniknie tuż przed jakimś ważnym życiowym momentem.

Rada 2 – czasochłonna, wymaga cierpliwości

O Mnie

Witam,
uwielbiam opowieści.

Gdy w styczniu 1990 roku wyjechałam na tzw. saksy do USA, starłam się z brutalną rzeczywistością. Ja - wówczas młoda, pełna ideałów studentka, prosto z wykładów z filozofii, psychologii itd. trafiłam w nowojorskie towarzystwo kuzynów, z którymi dzieliłam niedolę emigranckiego życia. Na dodatek w Polsce zostawiłam Moją Miłość- przyszłego męża.

Było ciężko. W ramach pocieszeń i nauk życiowych często słyszałam żarcik: „Życie to nie je bajka, życie to je bitwa.” Nie było to dla mnie zabawne.

Dziś wiem, że życie może być bajką. I tak jak w każdej dobrej bajce czasami trzeba zawalczyć i nie raz się zranić niestety. Wierzę, że to jaka będzie nasza bajka zależy od nas.

Dlatego aby odnosić mniejsze rany i wiedzieć jak żyć (hihihi ) zbieram dobre opowieści i lubię się nimi dzielić. Zapraszam do lektury i komentowania


Beata Winko-Rubio

Loving wife and mum of three young adults, teacher, passionate about storytelling and education – po angielsku to trochę lepiej brzmi ;)