Opowiastka rymowana Aleksandra Fredry z tomu dwunastego jego dzieł pod znamiennym tytułem: MIEJMY NADZIEJĘ

Historia wolności słowa i niezależnych, etycznych mediów dzieje się właśnie na naszych oczach. Powyższe zdjęcie zrobiłam ekranowi z nadawanym programem informacyjnym TVP INFO w dniu 19 lutego 2023 roku. Byłam wówczas na feriach zimowych w województwie świętokrzyskim w miejscowości, gdzie dochodził sygnał tylko stacji tzw. publicznych. Uświadomiłam sobie wówczas jak olbrzymią siłę ma tam telewizja państwowa i jej monopol na przekaz telewizyjny. Byłam wstrząśnięta jak można w tak ordynarny sposób manipulować informacją i wprowadzać ludzi w błąd.

Wybory pokazały jednak, że Polacy nie są głupi. Słynne paski w tzw. TVPis obrażały naszą inteligencję i ktoś tam na górze ewidentnie przeholował. Zdanie pewnego prezesa, że ciemny lud to kupi okazało się błędne.

Tymczasem tzw. "ciemny lud" wymyślał memy o sukcesach i w ogóle działalności stacji. Żartowano: oglądam TVPis bo nie stać mnie na dopalacze.

Szymon Majewski nagrał nawet piosenkę o legendarnych już, miejmy nadzieję, paskach.

Polecam utwór "Pasito":

https://www.facebook.com/watch/?v=1036374296518657

To wszystko wydawać by się mogło śmieszne, gdyby jednocześnie nie wyrządzało tyle zła. 

Ciągle sączący się z ekranu jad dzielił ludzi. Dawała też o sobie znać słynna prawda, że kłamstwo powtarzane wielokrotnie staje się dla wielu prawdą.

Miejmy nadzieję ...., że to koniec propagandy i jątrzenia. 

Miejmy nadzieję tak też, nomen omen, brzmi tytuł 12-tego tomu dzieł Aleksandra Fredry, na który natknęłam się ostatnio przypadkiem.

A tam na początku taki wierszyk o dziennikarzach. Stary bo z 1872 roku, a jaki aktualny i mądry. Tylko spójrzcie:

Jak kominiarza,
Tak dziennikarza
Zawód diable trudny
Czyści.... a sam brudny.
 (Zapiski Starucha)


Dopóki dziennikarstwo nie wyczyści siebie,
Pastwy tylko w zbłoconym będzie szukać chlebie,
Dopóki fałsz i zawiść pióra wasze plami,
Dopóki i błazeństwo potrąca dzwonkami,
Dopóty tylko podłem rzemiosłem będziecie,
Co klęskę i zarazę dmie po całym świecie.
A gdy świat sprośnej tłuszczy powstrzymać nie zdoła
Niech ryje piętno hańby na bezczelne czoła;
Ale miejmy nadzieję, ród ludzki myśl wznosi,
Miłości i rozumu u Boga wyprosi.
Miłość tak łatwa! A z nią i rozum przybędzie
I kiedyś, razem z nami, do uczty zasiędzie!
 Co daj Boże Amen.

 9 go lutego 1872.

P.S. Obecne zmiany dają nadzieję, ale nie zapominajmy, że każdej władzy trzeba patrzeć na ręce, a tym powinno zajmować się rzetelne dziennikarstwo.