Opowieść o diamencie

źródło :http://www.tapeciarnia.pl/61847_diament

Żył sobie pewien człowiek , który ponad wszystko na świecie uwielbiał diamenty. Kochał sposób w jaki świecą, jak są doskonałe , ale przede wszystkim fascynowało go to jak bardzo są one piękne i cenione. 

Pewnej nocy miał sen. Przyśniło mu się, ze w takim i takim lesie, w takiej i takiej chatce na drewnianym stoliczku leży najpiękniejszy diament na świecie.

Sen był tak niesamowity, a jednocześnie konkretny, że obudziwszy się rano człowiek ów postanowił wybrać się by odszukać diament ze snu.

I rzeczywiście znalazł w lesie chatkę. Zajrzał przez okno i dostrzegł mężczyznę, który siedział przy drewnianym stole, na którym leżał absolutnie najpiękniejszy diament. Najdziwniejsze jednak było to, że mężczyzna siedzący przy stole wpatrywał się z uśmiechem nie w diament lecz w księżyc.

Człowiek postanowił działać. Początkowo onieśmielony pięknem diamentu, wtargnął jednak do chatki i z zachwytem i żądzą w oczach krzyknął:

- Oddałbym wszystko, aby mieć tak cudny diament.

Jakież było jego zdziwienie, gdy usłyszał w odpowiedzi:

- Weź go sobie, jest twój.

Mężczyzna nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Szybko schował brylant do torby i zabrał do domu. 

Gdy zdawałoby się posiadł to co pragnął, zaczęły się jego problemy i obsesje. Początkowo ukrył diament pod łóżkiem. Nocami nie mógł spać. Zdawało mu się, że ktoś skrada się aby go okraść. 

Całe dnie zamartwiał się i myślał jak chronić swój cenny skarb. W końcu postanowił kupić sejf i broń na wypadek napaści. Mało tego, przestał zapraszać kogokolwiek do siebie, nie ufając nawet dawnym przyjaciołom. 

Jego strach był tak przygniatający, że człowiek z dnia na dzień słabł, chudł i zapadał się w sobie.

W końcu, po kolejnej nieprzespanej nocy, z rana postanowił wrócić do lasu i oddać diament, skąd go wziął. 

Odnalazł chatkę. Zajrzał przez okno i dostrzegł, tego samego mężczyznę, który dalej z uśmiechem wpatrywał się w księżyc. 

- Wróciłem i chcę ci oddać ten diament - powiedział.

Mężczyzna przy oknie spojrzał na niego i zapytał:

- Dlaczego ? 

- Chcę nauczyć się od Ciebie, jak bez żalu umieć oddać ten piękny i cenny skarb, tak jak ty oddałeś go mnie.

- Dobrze, zostań więc jeśli chcesz - odpowiedział mężczyzna.

I tak wspólnie obserwowali niebo i las, a dni płynęły im nieśpiesznie i radośnie.

Po pewnym czasie mężczyzna - mistrz zmarł. Człowiek pozostał jednak w leśnej chatce wpatrzony w gwiaździste niebo.

Pewnego dnia ktoś zapukał do drzwi i wpadł do chatki z okrzykiem: 

-Oddałbym wszystko, aby mieć tak cudny diament.

Na co człowiek odpowiedział:

- Weź go sobie, jest twój.

P.S. Gdzieś kiedyś przeczytałam, że diament jest tak naprawdę kawałkiem węgla, któremu udało się zmienić swoje marzenia w rzeczywistość.

I znowu ciśnie się na usta oksymoron: żeby coś mieć, trzeba czasem coś stracić.

Opowieść tą znalazłam kiedyś na angielskojęzycznej stronie, którą bardzo polecam miłośnikom storytelling'u:

http://www.storymuseum.org.uk/